Mijn naam is Margje Teeuwen
Als klein meisje was ik gewend verbonden te zijn met meerdere dimensies tegelijkertijd. Of ik nou met imaginaire friends zat te spelen, of met dieren communiceerde, het was voor mij de normaalste zaak van de wereld. Pas toen ik er achter kwam, dat je daar blijkbaar niet over mag spreken, dat het vreemd is, en dat er nou eenmaal dingen zijn die je voor je zelf houdt, begon ik mijn leven op 2 verschillende niveau’s te leven. Het heldere weten, de extreem duidelijke intuïtie bleef de leidraad, maar aards gezien was ik gewoon een tiener met dromen, zoals zo velen. Mijne was om een olympische medaille te halen, en toen dat eenmaal gelukt was, wilde ik er nog 1. Achteraf gezien was dat heel goed, het zorgde voor een raar soort evenwicht. Ik vloog over de hele wereld met de hockeydames, maar in mijn koffer zaten boeken van Jane Roberts :Seth speaks, of las ik over de geschiedenis van de Wicca. Of oefende ik met mijn pendel. meer...
Ik was dan misschien een vreemde eend in de bijt, in de hockeywereld, maar dat was ik ook toen ik eenmaal mijn studie begon aan de hoge school voor de kunsten. Want daar moesten ze weer weinig hebben van een sportvrouw. Toen na mijn afstuderen, ik de hockeywereld vaarwel gezegd had, lag de weg open de verschillende dimensies samen te laten komen op schildersdoek. Met de overtuiging dat ik alleen kon schilderen als ik ‘connected’ was, maakte ik werken, die vaak voor grote emotie zorgde bij degene waar hij uiteindelijk terecht kwam. Deze manier van communiceren beviel me wel, maar het zorgde er ook voor dat ik steeds meer ging onderzoeken wat dat nou was, “connected zijn”. Kon ik dat “aan” en “uit” zetten? was dat dezelfde dimensie als wanneer ik mediteerde. In 2010 zag ik herhaaldelijk een soort witte ‘wolf’ in mijn meditatie. En via een bijzondere weg, kwam zo de witte herder ‘Wicca’ in mijn leven. Soms hond, soms leermeester, heeft hij aan mijn zijde een pad bewandeld wat mijn rugzak op de weg van de alchemie gevuld heeft met prachtige tools. Tools die ik alleen nooit gevonden had. Inzichten over zelfgenezing, over brian heart coherence, over de frequentie van onvoorwaardelijke liefde, en de overtuiging dat we allemaal 1 zijn. Hij daagde me uit om verder te zoeken dan ik ooit voor mogelijk gehouden had, en niet te stoppen bij het lezen van wijsheid, maar het pas te delen, op het moment dat ik het kon ademen. Als ik ziek was, was hij het ook. Toen ik 4 hernia’s had in mijn nek had hij ze ook, hij was mijn spiegel. Waar begint de een en houdt de ander op. Toen ik de onconventionele paden ging bewandelen om zijn lyme infectie te genezen wist ik niet dat ik die kennis blijkbaar moest vergaren om de diagnose lyme zelf te overwinnen toen mijn lichaam aan het verliezen was. Niet lang na zijn heengaan, kwam de diagnose dat ik aan mijn hart geopereerd moest worden. Weten dat er iets mis is met je fysieke lichaam was 1 ding maar nu moest mijn geest ook dealen met het zaadje van de man in de witte jas. Het zou het eerste diepe pad zijn wat ik zonder witte wolf moest afleggen. De link van een gebroken hart was voor mij zo duidelijk, maar voor alle artsen niet. De zoektocht om ook hier van te genezen, zonder medicijnen en zonder operatie, maar met het vergaren van kennis, het doen van onderzoek, het bestuderen van kwantumfysica, en het vooral vinden van de stilte in mezelf. Met het kijken naar het verdriet zonder er in mee te gaan, met behulp van mijn witte wolf, die slechts zijn lijf maar niet mijn ziel verlaten had, voelde ik mij krachtiger dan ooit te voren. En vind ik het mooi om alle kennis in te zetten voor een ieder die het kan gebruiken op zijn of haar pad.
